Witam,

chciałbym zapytać, czy zastosowana poniżej konstrukcja jest poprawna?

„Chociaż nie lubił ziemniaczków, tak u babci zjadał je bez marudzenia”.

„Choć za nim nie przepadał, tak musiał przyznać, że był on jedynym człowiekiem, na którym mógł polegać”.

Nigdzie nie mogę znaleźć informacji o konstrukcji „Choć/Chociaż..., tak”, jednak zdania są zrozumiałe i brzmią naturalnie. Dlatego zastanawiam się, czy jest to poprawna konstrukcja.

Byłbym wdzięczny za odpowiedź.

Pozdrawiam

Szanowni Państwo,
chciałbym zapytać, dlaczego Wielki słownik ortograficzny PWN zaleca pisownię wyrazu pytia (w znaczeniu: ‘wieszczka Apollina’) dużą literą, tak jakby była to nazwa własna. Mała encyklopedia kultury antycznej daje na początku małą literę, według mnie słusznie (w przeciwnym razie sugeruje to imię jakiejś konkretnej wieszczki).
Z wyrazami szacunku
Tomasz Majtczak

Jak wygląda sytuacja pisania słów z łącznikiem? Chcąc napisać, że dany spis treści jest jednocześnie planem pracy, powinno się napisać: To jest spis treści-plan pracy czy też może: To jest spis-treści-plan-pracy, czy też jeszcze inaczej?

Witam!
Jak brzmi poprawna wersja: to niejedyne inspiracje czy to nie jedyne inspiracje? Z jaką zasadą mamy tu do czynienia? Dziękuje serdecznie!

Szanowni Państwo,
zastanawia mnie interpunkcja w zdaniu „Czy ma to wpływ na ludzkie zachowania, to inna sprawa”. Gdyby zamienić kolejność członów oddzielonych przecinkiem, widoczna byłaby podrzędność frazy „Czy…” i konieczność przecinka, więc chyba powinien się znaleźć również w wyjściowej wersji? A co ze zdaniem „Inna sprawa to czy ma to wpływ na ludzkie zachowania”?
Z wyrazami szacunku
Czytelnik

W wypowiedziach moich znajomych słyszę na przykład takie zdania: „Ta książka wartała (była warta) więcej, niż za nią zapłaciłeś’’; „Wartałoby (warto by) się zainteresować tą sprawą’’. Czy słowa wartała, wartałoby są dopuszczalne w języku literackim? Czy może mają status potoczności? A może po prostu są błędne?

Od jakiegoś czasu spotykam się w mediach z wyrażeniami typu głównymi miejscami to… albo najważniejszymi osiągnięciami to…, po których wymieniane są rzeczy, o których mowa. Czy po użyciu narzędnika nie powinno tam pojawić się słowo są? A jeżeli już używać słowa to – to tylko po mianowniku? A może jednak jest to poprawne (choć mi bardzo przeszkadza), bo widziałam przypadki użycia tego połączenia w prasie, w materiałach reklamowych, a nawet słyszałam w radiu?

Panie Profesorze,
jest Pan moją ostatnią deską ratunku, ponieważ w dostępnych mi źródłach nie znalazłam odpowiedzi na nurtujące mnie pytanie. Chodzi o to, że moja teściowa wymaga od swoich dzieci (i mnie) oraz od wnuczek zwracania się do siebie w formie 3. os. l.p.: „Niech mamusia (mama, babcia) powie (da, pokaże itp.)…” lub „Proszę powiedzieć (dać, pokazać itp.)…” zamiast „Mamusiu (mamo, babciu), powiedz (daj, pokaż itp.), proszę”. Teściowa pochodzi z Wilna, ukończyła filologię rosyjską i twierdzi, że takich form zwracania się do osób starszych od siebie nauczona została w rodzinnym domu, w związku z tym wymaga tego od nas. Ja, co prawda, nie jestem filologiem, ale ekonomistką, jednak zwracam uwagę na to, JAK mówię, i chcę, aby moje dziecko również wypowiadało się poprawnie. Formy podane wyżej drażnią mnie, wydają mi się nieco archaiczne i dlatego pytam: czy moja teściowa MA PRAWO (z punktu widzenia poprawności językowej) wymagać od nas używania wspomnianych form?
Z niecierpliwością będę oczekiwać odpowiedzi od Pana.
Załączam wyrazy szacunku,
Marta Piaskowska z Łodzi

Szanowni Państwo!
Od kilku dni zastanawia mnie kwestia pisowni nazewnictwa styli architektonicznych, ze szczególnym uwzględnieniem gotyku. Dotąd, w żadnym opracowaniu naukowym, nie spotkałam się z pisownią tego słowa z użyciem wielkiej litery; nie proponuje tego także moje wydanie Słownika wyrazów obcych PWN, choć jest ono dosyć stare… Znajoma osoba jednakowoż bardzo upiera się przy pisowni Gotyk, powołując się na fakt, że słowo to jest pochodzenia obcego oraz na słownik (nie znam wydania).

Czy istnieje w języku polskim słowo purchel?
Dziękuję.